Literaire misdaad.

Doe het uit liefde of overtuiging. Doe het niet voor geld.
Er zit geen geld in wat ik doe. Niets in het leven is het waard om te doen voor geld. Velen zullen me hier in tegenspreken. Ik ben van mening dat zij het verkeerde vak hebben gekozen. In een zeker opzicht is dit vak niet anders dan wat gezien zal worden als een normale baan. Het moment dat je er in verstrikt raakt, kom je er moeilijk uit. Ook als misdadiger ontkom je niet aan een leven vol gewenning. Pak het goed aan en je bouwt een stabiele zekerheid op waar je afhankelijk van raakt. Net als bij een normale baan zullen je verantwoordelijkheden toenemen naarmate je meer betrokken raakt in het circuit.

Ik wil er altijd zo weer uit kunnen stappen, dus ik zoek mijn heil er niet om de beste of grootste te zijn. Om de grootste of de beste te zijn wordt er van je verwacht dat je een heerschappij bouwt. Dat gaat vaak gepaard met het uitroeien van de competitie. Niet mijn stijl. Ik wil juist dat mensen kunnen floreren. Vrije handel. Marktwerkingen. Vind ik prachtig. Plus, het bouwen van zo’n rijk vergt veel herhaling. Natuurlijk zit er vast innovatie achter het verbeteren van je product, alleen het product blijft hetzelfde. Drugsdealen is sterk gebonden aan de afhankelijkheid van je clientèle. Daarnaast sterven er mensen aan drugs. Ik heb moeite met stervende mensen. Ik geniet van simpele klussen. Zonder doden en gewonden. Mensenlevens zijn het niet het geld waard. Ik blijf er bij. Een goede en succesvolle misdadiger geeft je het gevoel dat je niets gaat verliezen. Een goede en succesvolle misdadiger heeft jouw sympathie. De meest luie misdadiger in dat opzicht is naar mijn idee de bedelaar. Denk maar aan de laatste bedelaar aan wie je geld hebt gegeven en de laatste bedelaar die je af hebt gewimpeld zonder blikken of blozen. Je kunt me niet vertellen dat sympathie daar geen rol in heeft gespeeld. Alleen zie ik bedelen niet als een klus. Sympathie helpt om de bedelaar geld te geven, alleen je weet al waar de bedelaar naar vraagt. Het mist de charme van een oplichter, die je eerst nog het idee mee geeft dat het jou ook wat zal opleveren. De oplichter neemt de sympathie weer met zich mee. Een bedelaar geef je de volgende keer misschien weer een aalmoes. De oplichter blijft verantwoordelijk voor zijn daad, want hij heeft werkelijk wat uitgevoerd.

Wat de oplichter alleen niet doet is je een uitleg geven. Je krijgt geen motief mee van zijn handelen. Er is slechts een achteraf denken en dan is het kwaad al geschied. Het is fijner als mensen weten waar ze aan toe zijn of in de waan daar van zijn. Het verandert niets aan de aard van het misdrijf, wel aan de reactie van mensen er op. Zo legt Tim Roth aan het begin van Pulp Fiction uit waarom hij restaurants zou moeten beroven. Een logische benadering waar hij uitlegt hoe voor hem het risico beperkt blijft om geen geweld te hoeven gebruiken. De uitleg geeft hem charme. De uitleg maakt hem benaderbaar. De uitleg verandert alleen niets aan de aard van het misdrijf. Hij doet het voor het geld en zoals ik al zei zit je dan in het verkeerde vak. Daarnaast hebben we het hier over een filmkarakter. Die charmes beperken zich tot het witte doek. In het leven buiten Hollywood word je niet meegenomen in dit proces en redeneren. In het echte leven krijg je alleen het resultaat mee. Vaak ben je pas bekend bij de mensen als je de misdaad al gepleegd hebt. Dan sta je al bekend als crimineel en dat is dan de eerste indruk die mensen van je hebben.
Je veroordeling staat al klaar en de enige die wacht op je verhaal is de rechter.

Daarom schrijf ik dit nu. Zodat ik mijn verhaal kan vertellen voor ik voor de rechter kom. Voor ik opgepakt word. Voor ik de misdaad heb gepleegd. Om de zielen die het met me eens zijn te laten weten dat ze niet alleen zijn. Om de anderen in elk geval te laten weten wat er gebeuren gaat. Mijn inspiratie hier is wederom afkomstig van een fictief figuur. Niet je traditionele bekende bad guy. Geen Tony Montana of Vito Corleone, maar Heath Ledgers portret van The Joker. Hij legt uit aan The Batman dat zolang zijn waanzinnige ideeën bekend zijn bij de mensen de mensen niet in paniek zullen raken. Dit omdat als het plan algemeen gekend is er geen onzekerheid is over wat er gaat gebeuren. Het staat los van de waanzin van het idee. Het belangrijkste aspect achter zijn gedachtegang is dat mensen gewend kunnen raken aan alles. Dus ook de meest tragische omstandigheden. Dat betekent wel nog steeds dat mensen blootstellen aan zulke omstandigheden compleet waanzinnig is. Hij staat wel achter zijn idee en het is die overtuiging die bewonderenswaardig is. Principiëlen die gedachten in acties omzetten zijn schaars. Het principe waar ik uit handel is ook waanzin en ik weet dit. Ik wil daarmee ook zeggen dat er niets mankeert aan mijn geestelijke gesteldheid. Daar twijfelen mensen vaak aan wanneer iemand het rechte pad verlaat. Dit is geheel rationeel. Geen crime passionel zoals bij veel moordzaken.

Ik zou geen levens kunnen nemen, want heel mijn plan is om mensen mee te nemen naar een nieuwe wereld. Levens nemen kent alleen maar verliezen. Levens nemen kent geen wedergeboorte. Het kent geen rechtvaardigheid en ik ben van mening dat wanneer je jezelf boven de wet stelt dat het alsnog te rechtvaardigen moet zijn. Ook dat je terecht moet staan, want niemand staat echt boven de wet. Ik zal dus terecht staan hierna. Onvermijdelijk na dit noodzakelijk kwaad. Ik geloof dat het valt onder een terroristische actie, maar zelf ben ik het daar niet helemaal mee eens; mijn handelen spreekt terrorisme tegen. Terroristen proberen door paniek te zaaien en dreigementen een verandering tot stand te brengen. Ik wil iedereen op de hoogte stellen en daarmee geruststellen dat wat er gebeuren gaat goed is. Dat al het goede dat zal volgen zal gebeuren zonder verliezen. Dat al het goede dat zal volgen in een ieders handen ligt.

Dit is geen dreigbrief, het is een aankondiging van de renaissance. Met jullie wil ik recreëren. Jullie zijn uiteindelijk belangrijker dan ik. Ik ben namelijk uit het spel zodra de eerste bom is geworpen. Dan is het aan jullie om te herbouwen. Niet de brokstukken van de instituten, wel het gedachtengoed er achter. Het is tijd om kunst te herdefiniëren. Om dat te kunnen moeten we de blokkades opheffen. De weg weer vrij banen. Dat betekent eerst vernietigen. Het gebeurt met pijn in mijn hart, want het is afscheid nemen. Hoe moeilijk het ook moge zijn is dat soms het verstandigste om te doen. Sommigen zeggen dat je afstand bewaren beter is. Daar ben ik het niet mee eens. Afstanden kun je overbruggen en dan sta je oog in oog met je verliezen. Als je de bruggen breekt en een nieuwe bouwt op de oude fundering dan sta je oog in oog met je winst. Het is een natuurlijke wet van de natuur. Vulkaanuitbarstingen vagen wellicht veel uit, het effect echter is vruchtbare grond. Zolang je dus uit de buurt blijft van de uitbarsting ben je veilig. Achteraf kun je er de vruchten van plukken of zaaien.

De vulkaan die ik zal laten barsten is het Rijksmuseum. Ik vraag iedereen om dat gebied dus te vermijden, zodat er geen gewonden gevallen. Zodat we iets nieuws kunnen bouwen, omdat onze oude brug naar de kunsten er niet meer is. Niet tastbaar in elk geval. Het is niet zo dat er nu geen kunst meer is, maar de meesters hebben een beslag gelegd op de ruimte. Alleen slechts fysiek. Hun leringen liggen nog bij ons. We kunnen voortbouwen daar op. Als de nieuwe brug. Als de nieuwe belichamingen. Als de vijfde Who’s afraid of Red, Yellow and Blue. Het belangrijkste is dat we het niet zullen doen voor het geld. Voor het geld werd het Coliseum afgebroken. Dat is een ruïne nu, laten we daar ook van leren. Laten we het doen voor vernieuwing. Wanneer we de normen van wat kunst is kunnen bijstellen trekt het door naar de normen bijstellen in de maatschappij. Wanneer we dat stukje cultuur hebben vernietigd uit het verleden zien we eindelijk de situatie zoals hij nu is.

Brokstukken. Waar het brak ligt kun je zien wat de nieuwe opties zijn. Waar de mogelijkheden liggen. Aan jullie om ze te presenteren. Jullie zijn dan de nieuwe helden en meesters. Ik lever slechts de ruimte. Te beginnen met het Rijksmuseum op te blazen. Ik zal boete doen en de crimineel zijn. Zonder charme. Zonder sympathie. Slechts met het waanzinnige idee dat jullie de wereld weer zullen vullen met nieuwe kunst en normen. Want daar ligt de echte waanzin; dat we met zijn allen werken aan een betere wereld.